روادار، اما نه با دين سازان وحدت شكن
مشخصات كتاب
برگرفته از:
مجله ايام
روادار، اما نه با دين سازان وحدت شكن
تاريخ ايران، ميرزا تقي خان اميركبير را رادمردي اصلاحگر مي داند كه عاشق پيشرفت و تعالي ايران بود و جان بر سر دفاع از آزادي و استقلال كشور گذاشت. مورخان، عموما درباره اخلاق وارسته، و درايت و كفايت سياسي امير اتفاق نظر دارند و در شرح خدمات بزرگ او در عرصه هاي سياسي و اقتصادي و نظامي و قضايي، و تكاپوي مؤ ثرش در اصلاح امور شهري و اخلاق مدني، اخذ دانش و تجارب مثبت غربي، و تقويت بنيادهاي صنعت و اقتصاد ملي، داد سخن داده اند. بر اين همه، بايد مدارا و رواداري وي با اقليت هاي رسمي كشور، و تلاش در حفظ حقوق شهروندي آنان را افزود. حسن مرسلوند، پژوهشگر معاصر، مي نويسد:
«در برخورد با اقليت هاي ديني، امير به نوعي مداراي ديني معتقد بود و تلاش مي كرد تا معتقدان مذاهب گوناگون، تحت حمايت دولت ايران با آسودگي خيال زندگي كنند». [1]
اين پژوهشگر ايراني، در تأييد نظر خود به سخن ليدي شيل (همسر سفير انگليس در ايران) و نيز فرمان امير به حكام يزد و خوزستان در سفارش به رعايت حقوق اقليت صابئي و زردشتي، استناد مي كند. ليدي شيل، پناهندگي برخي از زردشتيان ايران (براي مصون ماندن از تعرض مخالفين خود) به باغ سفارت بريتانيا در تهران را، در زمان صدارت امير رو به كاهش مي داند و مي نويسد: «در حال حاضر» اين پناهندگي «خيلي كمتر از سابق شده، چون صدراعظم فعلي [اميركبير] مرد بسيار انسان دوستي است و علاقه زيادي به جلب محبت اين جماعت بي پناه كه سابقا از آزار و شماتت حكمرانان محلي و تعصب و تنفر بيجا صدمات فراوان كشيده اند دارد».
امير در